လေးကေကော်တိုက်ပွဲများကြား အသက်ဘေးမှ လွတ်မြောက်လာခဲ့သည့် ဧရာဝတီသားတော်လှန်ရေးသမားတစ်ဦး၏ အတွေ့အကြုံများ - အပိုင်း (၂)

Clicker တို့ ခင်ဗျား c4a ကို click ​ပေးတဲ့အတွက် ​ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ဗျာ ။ ၁၀ စက္ကန့်​နေပြီးရင်ပြန်ထွက်လို့ ရပါပြီ ခင်ဗျာ ။ 

လေးကေကော်တိုက်ပွဲများကြား အသက်ဘေးမှ လွတ်မြောက်လာခဲ့သည့် ဧရာဝတီသားတော်လှန်ရေးသမားတစ်ဦး၏ အတွေ့အကြုံများ - အပိုင်း (၂)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

မေး ။ လေးကေကော်က တိုက်ပွဲအတွင်း ဆရာတို့ ကြုံတွေ့ခဲ့ရာတာလေးတွေ ပြည်သူတွေကို မျှဝေပေးပါဦးခင်ဗျ။

ဖြေ ။ —— အပိုင်း (၂)

“ December 25 , Christmas Day “

အင်တာနက်လိုင်းရနေတုန်းလေး လိုင်းသုံးရင်း တိုက်ပွဲတစ်ခုအကြောင်းကို ကျနော် ဖတ်မိခဲ့တယ်၊ စစ်သူပုန်တွေဟာ တိုင်းရင်းသားတွေရဲ့ နေ့ကြီးရက်ကြီးအထိမ်းမှတ်နေ့မျိုးတွေကို ရွေးပြီး ထိုးစစ်လုပ်ဖူးတယ်ဆိုတဲ့ သာဓကတွေကို ဖတ်မိခဲ့တယ်။ အဲ့ထဲက ကျွန်တော်စိတ်ထဲမှာ ထင့်နေခဲ့မိတယ်။ ခရစ်စမတ်နေ့ နံနက် ၁၀ နာရီလောက်မှာပဲ လက်နတ်ကြီးတွေစတင်ပစ်ခတ်ပါတော့တယ်။ ထူးခြားတာက အရင်လို တစ်လုံးစနှစ်လုံးစ ပစ်ခတ်တာမဟုတ်တော့ပဲ သုံးလေးလုံးတပြိုင်တည်း အတွဲလိုက်ပစ်ခတ်လာပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်တို့တည်ရှိတဲ့ စာသင်ကျောင်းအနီးဆုံးနေရာ ကိုက် (၅၀၀) လောက်အထိကို လက်နက်ကြီးကျ ပေါက်ကွဲမှုတွေ ဖြစ်လာပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်တို့နေရာနဲ့ အရမ်းနီးကပ်လာပြီး ပစ်ခတ်တာလည်း အလုံးပေါင်းများစွာ ဆက်တိုက်ပစ်ခတ်လာတဲ့အတွက် ပထမဆုံး စစ်ဘေးရှောင်ပြည်သူတွေ အတွက် စိတ်ပူပန်မှုတွေ စတင်ဖြစ်လာပါတယ်။ သူတို့အမြှောက်ကုန်းလေးနေရာလောက်မှာလက်နက်ကြီးတွေ တပ်ဆင်ထားတာကို ကျွန်တော်တို့လည်းသိထားတာ ဖြစ်တဲ့အတွက် ဆုတ်ဖို့ကိုပဲ ပြင်ဆင်ထားလိုက်တော့တယ်။

အဲအချိန်မှာပဲ ကျွန်တော်တို့ဟာ စခန်းမှာရှိတဲ့ ပြည်သူတွေ နေ့လည်စာအတွက် ထမင်းထုတ်တွေ ထုတ်နေတာဖြစ်တယ်။ လက်နက်ကြီးတွေ ဘေးကျနေပေမယ့်လည်း အစားအစာဟာလည်း အရေးကြီးတာမို့ ကျရာတာဝန်ကို အမြန်ဆုံးအပြီးသတ်ဖို့ လုပ်နေတုန်းမှာပဲ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အနီးဆုံးနေရာကို လက်နက်ကြီးကျရောက်ပေါက်ကွဲပါတော့တယ်။ လူအထိခိုက်မရှိပေမယ့် ၁၂၀ မမ

ပေါက်ကွဲအားကိုသိရှိပြီး အားလုံးပဲ ချက်ချင်း ဆုတ်ခွာဖို့အတွက် ကျောင်းအနောက်ဖက်လျှိုထဲကိုဆင်းပြီး မယ်ဝါးခီး ဘုန်းကြီးကျောင်းကို သွားခဲ့ပါတော့တယ်။ အဲမှာ လူဦးရေ ၆၀/၇၀ဝန်းကျင်လောက်ရှိပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းနားအထိ လက်နက်ကြီးတွေ ကျရောက်ပေါက်ကွဲနေတော့ နေရာထပ်ရွေ့ဖို့ပြင်ရပြန်ပါတယ်။ မယ်ဝါးခီးဘုန်းကြီးကျောင်းကနေ တောလမ်းအတိုင်း ဖလူဘက်ကိုသွားဖို့ ဒေသခံတစ်ဦးက ဦးဆောင်ပြီး ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ဟာ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။

ကျွန်တော်တို့နေရာရွှေပြောင်းဖို့ ပြုလုပ်နေစဉ်မှာပဲ စကစဘက်က ထိုးစစ်ဆင်လာခဲ့တယ်။ သူတို့အမြှောက်ကုန်းတွေကနေ လက်နက်ကြီးတွေဖိပြီး ကျွန်တော်တို့ဆီကို စစ်သားတွေနဲ့ တက်လာပါတယ်။ရာဘာတောထဲရောက်ရောက်ခြင်းပဲ ကျွန်တော်တို့ပြေးနေတဲ့ လူတန်းကို လက်နက်ကြီးတွေ လှမ်းပစ်ပါတယ်၊ သုံးလေးငါးလုံးမြောက်အရောက်မှာ ကျွန်တော်နဲ့ ငါးယောက်ခြောက်ယောက်အကွာက လူတွေကြားထဲကို လက်နက်ကြီးတစ်လုံးကျရောက်ပေါက်ကွဲသွားခဲ့တယ်၊ အဲ့ဒီတစ်လုံးမှာ ကျွန်တော်တို့အကိုကိုအောင်မျိုးဇင် (ခ) ကိုအုပ်ကြီး နဲ့ Media တစ်ခုက အယ်ဒီတာ အကိုတို့ တိုက်ပွဲကျသွားခဲ့ပါတယ်။ အခြားတစ်ယောက်က ခြေထောက်ပြတ်သွားခဲ့ပြီး ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းကတော့ လက်မောင်းကို ထိသွားပါတယ်။ အသေးအမွှားဒါဏ်ရာရတဲ့သူတွေလည်း ရှိပါတယ်။ ကံကောင်းတာက ကျွန်တော်ရောက်နေတဲ့နေရာက ဝါးရုံပင်အစပ် ကုန်းကမူလေး နှစ်ခုကြားမှာရောက်နေခဲ့တယ်။

လက်နက်ကြီးတွေကြား ဘယ်လိုနေထိုင်ပြုမှုရမယ်ဆိုတာ သင်ထားခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော်ဟာ မြေကြီးပေါ်မှာဝပ်ပြီး နှလုံးကိုမြေကြီးနဲ့မထိအောင် ကြားမှာ လက်ကိုခံထားပြီးနေနေခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်က ဘယ်ဘက်ခြမ်းဘက်ကိုခေါင်းစောင်းနေနေခဲ့တာ လက်နက်ကြီးကျ ပေါက်ကွဲတဲ့အခါ ညာဘက်အခြမ်းကိုလွှင့်စင်ထွက်သွားခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်တော်နားတွေ ကွဲထွက်လုမတတ် အူထွက်ပြီး ဘာသံမှမကြားရတော့ပါဘူး။ လူတွေအကုန်လုံးလည်း လုံးဝသွေးပျက်ပြီး အရှေ့ကို အသားကုန်စွတ်ပြေးကြခဲ့ကြတယ်။ ရှေနားက ကမူတစ်ခုနားရောက်တဲ့အခါ အသံနဲနဲ ပြန်ကြားရပါတယ်။ အနီးပတ်ဝန်းကျင်ကို လက်နက်ကြီးတွေကတော့ တရပ်စပ်ကျပြီး နားနှစ်ဖက်ကို ပိတ်ထားရပါတော့တယ်။ ပေါက်ကွဲမှုအသံတွေရဲ့ဒါဏ်ကိုမခံနိုင်အောင်ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

နောက်ထပ်ဆယ်မိနစ် ဆယ်ငါးမိနစ်လောက်ကြာတဲ့အထိဆက်ပြေးပြီးတော့မှ လျှိုတစ်ခုထဲကိုရောက်တော့ လူတွေစစ်ကျပါတော့တယ်။ ခြေထောက်ပြတ်တဲ့ကောင်လေးလည်း အဲ့နေရာမှာကျန်ခဲ့ပါတယ်။ ဘယ်သူတွေသေပြီး ဘယ်သူတွေ ကျန်ခဲ့လည်းဆိုတာမသိပါ။ ဒါဏ်ရာရထားတဲ့ ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းကို သွေးတိတ်ဖို့အရင်ဆုံးလုပ်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့မှာ ပါလာတဲ့အဝတ်တွေနဲ့ သူကိုသွေးတိတ်ဖို့ အရင်လုပ်ပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့အထဲမှာပါတဲ့ မိန်းကလေးတွေထဲက သူတို့အသုံးပြုတဲ့ Pad တွေပစ်ပေးတော့ အဲဒါတွေနဲ့ ဒါဏ်ရာကို သွေးတိတ်ဖို့လုပ်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်မှာပါတဲ့ရေဗူးကို အကုန်လုံးမျှတိုက်ပြီး နည်းနည်းစီသောက်ဖို့ပြောရပါတယ် အရမ်းမောနေတော့ စို့သွားမှာဆိုးတာပါ။

အဲမှာသတိထားမိတာက ကျွန်တော်တို့လူတန်းငြိမ်နေရင် လက်နက်ကြီး အနားကို မကျပါဘူး၊ လူတန်းလှုပ်ပြီဆိုတာနဲ့ လက်နတ်ကြီးတွေ အနားကိုလာကျပါတော့တယ်။ အဲဒီမှာ ကျွန်တော်တို့လူတန်းပြေးတဲ့နေရာကို တားဂတ် (Target) ထားပြီးပစ်နေတယ်ဆိုတာ သတိထားမိသွားပါတယ်။

အဲ့ဒီလိုတွေ ပြေးနေရင်းပဲ တချို့သူတွေက ခြေညှပ်ဖိနပ်တွေနဲ့ဆိုတော့ ခြေထောက်တွေဟာ ငုတ်ထိုးမိပြီး ကွဲပြဲနေကျတာကိုတွေ့ခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကင်းဘတ်ဖိနပ်လေး စီးထားတဲ့အတွက်တော်သေးပါတယ်။ ပြေးရင်း မြောင်းလိုဟာတစ် ခုခုတွေ့ရင်အကုန်လုံး လှိမ့်ချကြ၊ အောက်ရောက်ရင် လူတွေအားလုံး လုံးထွေးပြီး၊ အားလုံးက သေဘေးကို လက်မတင်လေး လွတ်ခဲ့ကြရလို့ သွေးပျက်နေခဲ့ကြတာပါ၊ ရန်သူရဲ့ပစ်မှတ်ထားတိုက်ခိုက်ခံနေရတဲ့အတွက် မြောင်းတွေချောက်တွေဟာ လက်နက်ကြီး အန္တရယ်ကင်းတယ်ဆိုတာသိတဲ့အတွက် ပြေးရင်းအဲလိုနေရာတွေဆို အကုန်လုံးထိုးဆင်းခဲ့ရပါတယ်။

အဲဒီလို ပြေးလွှားနေရင်း တချို့သူတွေဆိုရင် သူတို့သယ်လာတဲ့ပစ္စည်းတွေလည်း မသယ်နိုင်တော့ပဲ

ထားပစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ကျွန်တော်ဘေးမှာ ဒါဏ်ရာရထားတဲ့သူငယ်ချင်းကို တွဲခေါ်နေရတဲ့ အတွက် အဖွဲ့နဲ့အတော်လှမ်းလှမ်းမှာ ကျန်ခဲ့ရပါတယ်။

နောက်ဆုံး ကျနော်တို့ ပြောင်းခင်းတွေကို ဖြတ်ပြီး ကုန်းကမူလေးတစ်ခုကိုရောက်တဲ့အခါမှာ ရိတ်သိမ်းထားတဲ့ပြောင်းတွေကို ထားတဲ့ လယ်စောင့်တဲလိုနေရာလေးမှာ နားနေခဲ့ပါတယ်။ ငါးမိနစ်တောင်မကြာတဲ့အချိန်မှာပဲ အသံတစ်ခုကိုကြားရပါတော့တယ်။အဲနေရာဟာ လက်နက်ကြီးမရောက်လောက်တဲ့နေရာဖြစ်နေခဲ့ပါပြီ။ တချို့တွေက ကားသံပါလို့ပြောနေပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ဟာ လေယာဉ်အသံဆိုတာသိလိုက်တဲ့အတွက် ပြေးရပါတော့တယ်။ အဲဒီတောင်ကမူကနေဆင်းပြေးရင်း ကံကောင်းတာတစ်ခုက အဲခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ငှက်ပျောပင်တွေ ကိုင်းပင်တွေရှိတဲ့နေရာလေးတခုရှိပါတယ်။ အကုန်လုံးအဲထဲမှာအကုန်လုံးပြားနေအောင်ဝပ်နေခဲ့ရပါတယ်။ ရဟတ်ယာဉ်နှစ်စီးဝဲပြီး တိုက်ပွဲဖြစ်နေတဲ့ မယ်ဝါးခီးဂိတ် စခန်းကုန်းတွေကို ပတ်ပျံပြီး ပစ်ခတ်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော်တို့အားလုံးဟာ ပြေးစရာနေရာမရှိတော့ပဲ အဲဒီငှက်ပျောတောထဲမှာ ပြားနေအောင်ဝပ်ပုန်းနေရင်း စိတ်ကိုလျှော့ချပစ်လိုက်ပါတော့တယ်။

ကိုယ်ကိုကိုယ် သေလူအဖြစ်သတ်မှတ်ပြီး သရဏဂုံတင်ထားလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော်အနေနဲ့ လေယာဉ်နဲ့ပစ်ခတ်တာကို ပထမဆုံးအကြိမ် ကြားဖူးဖြစ်တဲ့အတွက် အရမ်းကြောက်လန့်မိပါတယ်။ ရဟတ်ယာဉ်ပေါ်ကနေ ဒုံးကျည်တွေနဲ့ပစ်တယ်၊ စက်သေနတ်နဲ့အတွဲလိုက် ပစ်ခတ်သံတွေဟာ သွေးပျက်လောက်စရာဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ကျန်တော်တို့တစ်ဖွဲ့လုံး ကံကောင်းသွားတာ ငှက်ပျောတောလေးသာမရှိရင်တော့ ကွင်းပြောင်ပြောင်ပေါ်မှာထင်းထင်းကြီး ဖြစ်နေရင်တော့ မလွယ်ပါဘူး။ဒီကောင်တွေကလည်းအရပ်သားဘာညာ စစ်ဘေးရှောင်ရယ်လို့ချန်ထားမှမဟုတ်ပါဘူး။

မိနစ်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင်လောက်မှာ ရဟတ်ယဉ်အသံမကြားရတော့မှ အကုန်ရှေ့ကိုဆက်ထွက်ပါတယ်။ ဒေသခံရွာသားတွေဦးဆောင်မှုနဲ့ အနီးနားက စစ်ဘေးရှောင်စခန်းကိုသွားရပါတယ်။ ဒေသခံတွေက မပြေးနဲ့သူတို့သွားတဲ့အတိုင်း ခြေလှမ်းအတိုင်းလျှောက်ဖို့လည်းမှာပါတယ်။

စစ်ဘေးရှောင်စခန်းရောက်တော့မှ သိလိုက်ရတာက -

“ကျွန်တော်တို့ဖြတ်လာခဲ့တဲ့နေရာဟာ မိုင်းကွင်းကြီးပါတဲ့ ။” လေ

ကိုနိုင်း

ဧရာဝတီသားတော်လှန်ရေးရဲဘော်တစ်ဦး

#လေးကေကော်

#စစ်ဘေးဒုက္ခများ

#AyeyarwadyRevolutionNews